ေက်ာင္းသား၀ိညာဥ္ဆိုတာ

Aung Moe Win aung_m_win@yahoo.com

ကေနဒါႏိုင္ငံရဲ႕ ကြစ္ဘက္ ၿပည္နယ္ မွာ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲေတြ ၿဖစ္ပြားေနခဲ့တာ သံုးလေက်ာ္ ႀကာၿမင့္ခဲ့ၿပီ။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာေရးစရိတ္ကို ၈၂ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ ၿမွင့္လိုက္တဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြ ေဒါသထြက္ခဲ့ႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အလုပ္လက္မဲ့ၿဖစ္ေနတဲ့ အတြက္၊ ေက်ာင္းေႀကြးေတြကို ၿပန္မဆပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ထူးၿခားတာက သံုးလေက်ာ္ ႀကာၿမင့္လာ တဲ့ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈအေႀကာင္းကို ကေနဒါႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ႀကီး သတင္းမီဒီယာေတြက ထုတ္ေဖၚ မေၿပာဆိုခဲ့ႀကဘူး။ ေကာ္ပိုးေရးရွင္းေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သတင္းမီဒီယာ ႀကီးေတြက ေက်ာင္းသားေတြ ရဲ႕ေတာင္းဆိုသံေတြကို ေႀကာက္ေနပံုရတယ္။ ကေနဒါ ႏိုင္ငံရဲ႕ ဗဟိုအစိုးရ နဲ႔ ၿပည္နယ္အစိုးရေတြႀကားမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ အာဏာခြဲေဝမႈ မူဝါဒေတြ၊ သမိုင္းဆိုင္ရာ ၿပႆနာေတြ၊ ဖက္ဒရယ္စံနစ္ ရဲ႕ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြက ဘာေတြၿဖစ္ႏိုင္မလဲ။
လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံရဲ႕ ဂ်ဴလိုင္ (၃) ရက္ေန႔ ညပိုင္းအစီအစဥ္မွာ တင္ဆက္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။
ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား
ကေနဒါႏိုင္ငံရဲ႕ ကြစ္ဘက္ ၿပည္နယ္( Quebec Province) ဆိုတာ ၿပင္သစ္ဘာသာစကားေၿပာသူေတြ အမ်ားဆံုးေနထိုင္တဲ့ နယ္ေၿမတခုၿဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေဒသရဲ႕ သဘာဝအရင္းအၿမစ္ေတြဟာ တိုင္းၿပည္ရဲ႕ အဓိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြၿဖစ္ခဲ့သလို၊ ဇီဝေဗဒ နည္းပညာ၊ ေလေႀကာင္းသိပၸံပညာ၊ ေဆးဝါးဆိုင္ရာ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈလုပ္ငန္းေတြ နဲ႔ သတင္းနဲ႔နည္းပညာ ကို အေၿခခံတဲ့စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြကိုလည္း ဦးေဆာင္တဲ့ အခန္းက႑မွာ ေနရာယူခဲ့ပါတယ္။
“ တကယ္ေတာ့ မတူညီတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနယ္နမိတ္မ်ဥ္းေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့တဲ့အတြက္ ကေနဒါႏိုင္ငံရဲ႕ ဖက္ဒရယ္စံနစ္ဟာ ေဝဖန္ဆန္းစစ္ခံေနခဲ့ရတယ္။ ကြစ္ဘက္ၿပည္နယ္မွာ ေနထိုင္တဲ့သူေတြက ကက္သရစ္ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ ၿပင္သစ္-ကေနဒီယံ ေတြၿဖစ္ၿပီး၊ ကေနဒါရဲ႕ တၿခားၿပည္နယ္ေတြမွာ ေနထိုင္ႀကတဲ့ သူေတြက ပရိုတက္စတင့္ဘာသာဝင္ အဂၤလိပ္- ကေနဒီယံ ေတြၿဖစ္တယ္။ ကေနဒါႏိုင္ငံရဲ႕ ပါလီမန္မွာ အဂၤလိပ္- ကေနဒီယံ ေတြကသာ အမ်ားဆံုးၿဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးစီမံကိန္းေတြဟာ ကြစ္ဘက္ၿပည္နယ္ အက်ိဳး အတြက္ ဦးစားေပးစဥ္းစားမွာမဟုတ္ဘူး လို႔ ၿပင္သစ္-ကေနဒီယံေတြက ေစာတက တက္ခဲ့ႀကတယ္။ ကြစ္ဘက္ၿပည္နယ္မွာ ၿပင္သစ္စကားကို တရားဝင္ ရံုးသံုးဘာသာစကားအၿဖစ္ သတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ကေနဒါႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္နမိတ္အတြင္းမွာ သူတို႔ရဲ႕ ၿပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ထိ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္မႈေတြကလည္း တည္ရိွေနခဲ့တယ္”
တကယ္ေတာ့ ကြစ္ဘက္ၿပည္နယ္သားေတြက သူတို႔ရဲ႕ေဒသကို ကေနဒါႏိုင္ငံဆီက ခြဲထြက္ခြင့္ ေတာင္း ဆိုေနခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ႀကာခဲ့ပါၿပီ။ ကြစ္ဘက္သားေတြအတြက္ကေတာ့ ကေနဒါ ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖက္ဒရယ္စံနစ္ကို ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲယံု နဲ႔ သူတို႔အတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးတစံုတရာရိွမွာ မဟုတ္ဘူး ၊ ဒါေႀကာင့္လည္း ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ကို ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲေရးသည္သာ ကြစ္ဘက္ၿပည္နယ္သားေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကို လံုၿခံဳေစလိမ့္မယ္ လို႔ ယံုႀကည္ခဲ့ႀကပါတယ္။ ဒါ့အၿပင္ ကေနဒါအစိုးရရဲ႕ ကာကြယ္ေရး အသံုးစရိတ္၊ ေငြေရးဆိုင္ရာမူဝါဒ၊ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး နဲ႔ ကုန္သြယ္မႈအခန္းက႑ေတြအေပၚ မွာ တန္းတူညီမွ်စြာ အက်ိဳးေက်းဇူး မခံစားရတဲ့အတြက္ ကြစ္ဘက္ၿပည္နယ္သားေတြက ေမးခြန္းမ်ားစြာ ထုတ္ခဲ့ႀကပါတယ္။ ပါလီမန္အတြင္းမွာလည္း ကြစ္ဘက္ရဲ႕ အခ်ဳပ္အၿခာနယ္ေၿမခြဲထြက္ခြင့္ေတြကလည္း ဆူညံသထက္ ဆူညံလာခဲ့ပါတယ္။
“ ၁၉၆၀ မတိုင္ခင္ ကာလေတြမွာ ကေနဒါႏိုင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ “ဒူပလက္ဆစ္” ဟာ ယူနီယံ ေနရွင္နယ္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ကြန္ဆာေဗးတစ္တေယာက္ၿဖစ္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲမဲလိမ္မႈ၊ ၿခစားအက်င့္ပ်က္မႈေတြဟာ ကီးဘက္ေဒသအတြင္းမွာ ၿဖစ္ရိုးၿဖစ္စဥ္ အေႀကာင္းအရာေတြလို ၿဖစ္ေနတယ္။ ဒါ့အၿပင္ႏိုင္ငံရဲ႕ သံမဏိ သတၳဳရိုင္း ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြအပါအဝင္၊ သဘာဝအရင္းအၿမစ္ ဆိုင္ရာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံၿခားသားကုမၼဏီေတြကသာ ရင္းႏွီးၿမွုပ္ႏွံၿခယ္လွယ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ႀကတယ္။ ကီးဘက္အလုပ္သမား အမ်ားစုကေတာ့ စီးပြားေရးႀကပ္တည္းခဲ့ႀကၿပီး၊ ၂၀ ရာစု ဒုတိယႏွစ္ဝက္ မေရာက္ခင္ထိ ၿပည္နယ္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြရဲ႕ဦးေဆာင္မႈက႑ေတြမွာ ရိွမေနခဲ့ႀကဘူး။ ဒါေႀကာင့္လည္း အက္စ္ဘက္စတို သတၱဳတြင္းအလုပ္သမား (၅၀၀၀) ေက်ာ္ဟာ သံုးလေက်ာ္ သပိတ္ေမွာက္ ခဲ့ႀကၿပီး၊ ကြန္ဆာေဗးတစ္ေခါင္းေဆာင္ “ဒူပလက္ဆစ္” နဲ႔ အေမရိကန္စီးပြားေရး ကုမၼဏီေတြ ကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးကူညီေနတဲ့ ကက္သရစ္ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္းေတြကို ဆန္႔က်င္ေဝဖန္ ခဲ့ႀကတယ္။”
ဒူပလက္ဆီ တေယာက္ ရုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြစ္ဘက္ၿပည္နယ္သားေတြဟာ တိတ္တဆိတ္ေတာ္လွန္ေရး တခုကို စတင္လိုက္ႀကပါေတာ့တယ္။ “ ငါတို႔အိမ္မွာ ငါတို႔သာ အရွင္သခင္ ၿဖစ္ရမယ္” ဆိုတဲ့ ေႀကြးေႀကာ္သံေတြနဲ႔အတူ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲပစ္ရမဲ့ အရာေတြကို စတင္ေတာင္းဆို လာခဲ့ႀကပါတယ္။ ၿပင္သစ္-ကေနဒီယံေတြကို ဒုတိယတန္းစား ႏိုင္ငံသား လို သတ္မွတ္ဆက္ဆံခံေနရမႈကို ရပ္ဆိုင္းပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ႀကပါတယ္။ ကြစ္ဘက္ၿပည္သူေတြရဲ႕အနာဂတ္ ကို ေၿဖာင့္ၿဖဴးေစမဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြကို ေတာင္းဆိုခဲ့ႀကပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ကြစ္ဗက္ၿပည္နယ္သားေတြ စိုးရိမ္ခဲ့သလိုပါပဲ။ ကမၻာ့စီးပြားေရးပ်က္ကပ္နဲ႔အတူ ကေနဒါႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈေတြက ႀကီးသထက္ႀကီးလာ ခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားေတြကလည္း စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ တင္သာမက ပညာေရး နဲ႔ လူမႈေထာက္ပံ့ေရးလုပ္ငန္းေတြကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ခ်ယ္လွယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနႀကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ပညာသင္ ကုန္က်စရိတ္ကို ၈၂ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ္ တိုးၿမွင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အတြက္ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ေဝဖန္ရႈတ္ခ်ခဲ့ႀကပါတယ္။
“ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတခုတည္းသာ မကဘူး။ ၿပည္သူေတြကိုယ္တိုင္ရုန္းကန္လာေအာင္ စတင္လႈံ႕ေဆာ္တဲ့ မီးပြားတခုၿဖစ္တယ္။ အစိုးရဟာ ပညာသင္ႀကားမႈစရိတ္ေတြကို တာဝန္ယူေပးသင့္သလို၊ လူထုအတြက္ လိုအပ္တဲ့ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးနဲ႔ လူမႈဖူလံုေရးကိစၥအဝဝေတြမွာလည္း ကူညီပံ့ပိုးေပးရမယ္” လို႔ ဆိုေနႀကပါတယ္။ ကြစ္ဘက္ၿပည္နယ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲဖို႔အတြက္ အင္အားၿပင္းထန္တဲ့ ဆံုမွတ္တခုၿဖစ္ပါတယ္။
ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား
အစုိးရရဲ႕မူဝါဒေတြကို ပညာေရးဆိုင္ရာနစ္နာခ်က္ေတြက တဆင့္ ၿပည္သူတရပ္လံုးရဲ႕ အႀကပ္အတည္းေတြကို မီးေမာင္းထိုးၿပေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တာဟာ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ဝိညာဥ္ပဲၿဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ၁၉၆၂ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ရဲ႕ စစ္အာဏာသိမ္းမႈကို ပထမဆံုး ကန္႔ကြက္ရႈတ္ခ်ၿပီး ဒီမိုကေရစီ ပ်က္သုဥ္းၿခင္းနဲ႔အတူ တိုင္းၿပည္မွာ ႀကံဳေတြ႔လာမဲ့ ၿပႆနာေတြကို ႀကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ဴလိုင္ (၇) ရက္အေရးေတာ္ပံု ဟာ သမိုင္းသက္ေသတခုပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ေသာတရွင္တို႔လည္း ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးေတြ တန္းတူခံစားခြင့္ရမဲ့ ႏိုင္ငံတခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ႀကပါေစ လို႔ ဆႏၵၿပဳလိုက္ပါရေစ။