ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားပီပီ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာလွဴဒါန္းသည့္အေလ့အထသည္ ခ်စ္စရာလူမ်ိဳး
စရိုက္ပင္ျဖစ္သည္။ နည္းသည္မ်ားသည္ပဓာနမဟုတ္ပဲ လွဴသူ၏စိတ္ထားမွန္ကန္ဖို႔သည္သာ အဓိကျဖစ္
ပါတယ္။သာသနာပကာလတြင္ သိန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီလွဴေသာ္လည္း အက်ိဳးမမ်ားေပမယ့္
သာသနာတြင္း ကာလ၌ လွဴဒါန္းေခ်ေသာ္မည္မွ်ပင္နည္းပါးေစကာမူ အလွဴျပဳသူ၏
ျမင့္ျမတ္ေသာစိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္အက်ိဳး မ်ားမည္မွာဧကန္မုခ်ပင္ျဖစ္သည္။
ေတြ႔ဘူးခဲ့ပါသည္။ တစ္ခုေသာတန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔၌
တြံေတးေရႊဆံေတာ္ဘုရားသို႔ေရာက္စဥ္ ထိုေသာအခါက
နယ္ေျမခံတပ္ရင္းမွဴးျဖစ္သူႏွင့္ ဘုရားေပၚတြင္ ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ပါသည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုသူမွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါသည္။ သူႏွင့္အတူ
ဘုရားေပၚတြင္ လွည့္လည္ၾကည္ညိဳေနစဥ္ မသိုး
သကၤၤန္းရက္လုပ္မည့္အလွဴခံမ႑ပ္ေရွ႕သို႔ေရာက္သြားပါသည္။ထိုအခါ သူက
"လွဴလိုက္အုန္းမယ္ကြာ"လို႔
ေျပာသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္၏စိတ္ထဲတြင္ ေၾသာ္ သဒၵါေပါက္လို႔ သူလွဴမွာ
လွဴလို႔ကေတာ့ နည္းမွာ မဟုတ္ ဘူး ဟု ေတြးေနစဥ္ သူက က်ပ္ ၂၀၀
တန္တစ္ရြက္ၾကီးကို ေစတနာသဒၵါထက္သန္စြာျဖင့္ ပစ္ခတ္ျပီး လွဴေလသည္။ကြ်န္ေတာ္က
မေနႏိုင္ပဲ "သူငယ္ခ်င္းရာ ဒါပဲလား" ဆိုေတာ့ သူက ပ်က္သြားေသာ မ်က္ႏွာကို
ျပန္အဖတ္ဆယ္ရင္း မခ်ိျပံဳးေလးျဖင့္ "မင္းကလဲကြာ စိတ္က အဓိက ပဲေလကြာ"
ဟုျပန္ေျဖ ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲေလဟု ေတြးကာ
တစ္ဖက္သို႔လွည့္ရင္း ျပံဳးလိုက္ပါေတာ့သည္။
တစ္ခါက နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ၾကားဘူးခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္မွာေနထိုင္သည့္
ႏိုင္ငံေက်ာ္က်ဴရွင္ဆရာ
ၾကီးတစ္ေယာက္၏၀ိုင္းတြင္စာသြားသင္ေပးရပါသည္။အိမ္ရွင္ဆရာၾကီးသည္ နာမည္လဲၾကီး
စိတ္ေကာင္းလဲ
ရွိသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာနယ္ပယ္တြင္ က်င္လည္ေနသူမ်ား၏ နားခိုရာ
ေညာင္ပင္ၾကီးလည္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေန႔မွာ ဆရာအိုတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။
သူဟာတစ္ခ်ိန္က ရန္ကင္းေကာလိပ္( ယခုရွိေနေသာ
ပညာေရးေကာလိပ္ကို ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ)မွာ ေဆးအၾကိဳသင္တန္းကဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီ
ေခတ္တုန္းက ေဆးအၾကိဳတက္ျပီးမွ ေဆးတကၠသိုလ္ဆက္တက္ရပါသည္။ ထိုဆရာၾကီးုက ေျပာသည္မွာ
အဲဒီတုန္းက တပည့္ထဲမွာ ေဒၚခင္၀င္းေရႊ (ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ကေတာ္)ပါတယ္လို႔ေျပာျပီးသူက ေတြ႔ဆံုခြင့္ေတာင္း
တာေတြ႔ခြင့္ေပးလို႔ သြားေတြ႔မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အသာနားစြင့္လိုက္ပါသည္။
အိမ္ရွင္ဆရာၾကီးက" ေနပါအုန္း ဆရာက ဘာလို႔သြားမွာတုန္း" လို႔ေမးေသာအခါ သူက "အခုထိ ကြ်န္ေတာ့္
မွာ အိမ္ပိုင္မရွိေသးေတာ့ ဘာအကူအညီမ်ားရမလဲဆိုျပီး သြားေတြ႔မွာပါ" လို႔ေျဖပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မဆိုင္
လို႔ ဘာမွမေျပာပဲေနလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေဒၚခင္၀င္းေရႊနဲ႔သြားေတြ႔တဲ့ ဆရာအိို
ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာေတြက ၀ိုင္းေမးၾကသည္။ အဆင္ေျပလားေပါ့၊ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔
ကေတာ္ၾကီးက ဘာေတြမ်ားေဆာင္ရြက္ေပးလိုက္သလဲေပါ့ေနာ္။ အဲဒီအခါမွာ ဆရာအိုက "ကြ်န္ေတာ္ ေျပာ
ခ်င္လြန္းလို႔လာတာပါ"တဲ့။ဆရာအိုကေျပာတာကေတာ့ ေဒၚခင္၀င္းေရႊကသူကိုယ္တိုင္ေတာင္အလုပ္အကိုင္
အစဥ္မေျပေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ကို ကူညီဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ေၾကာင္းေျပာျပီး သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ေငြ
၈၀၀၀ က်ပ္ကို ဆဲြထုတ္ျပီး ဒီေငြေတြနဲ႔ ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္တဲ့ဗ်ာ၊ သာဓု၊သာဓု၊သာဓု......
ေၾသာ္ သူလည္း ေညာင္ေစ့ေလာက္လွဴျပီး ေညာင္ပင္ၾကီးေလာက္ရပါေစ။
ေဟာ လာျပန္ေခ်ျပီ၊ေနာက္ထပ္ သာဓု ေခၚစရာ၊ ျပည္တြင္းက ေခါင္းစဥ္
အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေဆးကုသ ခြင့္ဆံုးရံႈးျပီး မေသသင့္မေသထိုက္သူေတြ
မေသေအာင္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ကတည္းက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳး ပမ္းေဆာင္ရြက္လာခဲ့တဲ့
ဆရာ၀န္မၾကီးေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ ဆိုလွ်င္ ကမာၻကေတာင္ ေလးစား ရပါတယ္။
က်န္းမာေရးတင္မကပါဘူး ပညာေရးအတြက္ပါတစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန
စြမ္းစြမ္းတမံေဆာင္ရြက္
ေပးေနတဲ့သူပါ။ သူရွာေဖြေထာက္ပံ့ေပးေနရတဲ့ေငြပမာဏဟာႏွစ္စဥ္ ဘတ္ေငြအနည္းဆံုး ၈ သန္း ၉သန္းရွိ
ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုျငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းေကာ္မတီဒုတိယဥကၠဌမီးရထား၀န္ၾကီး
ဦးေအာင္မင္းသည္ ျပည္ထဲေရးဒုတိယ၀န္ၾကီးဦးခင္ရီႏွင့္အတူ ဆရာမၾကီးေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ကို
ဇြန္လ ၂၆ ရက္ေန႔က လာေရာက္ေတြ႔ဆံုပါသည္။ အဲဒီေနာက္ဆရာမၾကီးရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြမွာ အသံုးျပဳဖို႔ဆိုျပီး
ဘတ္ေငြ ၁၅၀,၀၀၀(ဘတ္တစ္သိန္းခြဲ တိတိ) ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လွဴဒါန္းပါသည္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ၀န္ၾကီးအဆင့္ေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ ဓနဥစၥာသည္
ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားျပားတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသား
မ်ား အကုန္လံုး လိုလို သိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘယ္ေလာက္ပဲ လွဴ လွဴ ၊ဒါနေပမို႔ သာဓုေပါင္းမ်ားစြာ
ေခၚျပီး ဆုမြန္ေကာင္းမ်ားလည္း ပို႔သလိုက္ပါသည္။
ေညာင္ေစ့ေလာက္လွဴေပမယ့္ ေညာင္ပင္ၾကီးေလာက္ရၾကပါေစ
သန္႔စင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)
No comments:
Post a Comment